1. Niebiosa, rosę spuście nam z góry;
   Sprawiedliwego wylejcie, chmury.
   O wstrzymaj, wstrzymaj Twoje zagniewanie
   I grzechów naszych zapomnij już, Panie!
2. Niebiosa, rosę spuście nam z góry;
   Sprawiedliwego wylejcie, chmury.
   Grzech nas oszpecił i w sprośnej postaci
   stoim przed Tobą, jakby trędowaci.
3. Niebiosa, rosę spuście nam z góry;
   Sprawiedliwego wylejcie, chmury.
   O, spojrzyj, spojrzyj na lud Twój znękany
   I ześlij Tego, co ma być zesłany.
4. Niebiosa, rosę spuście nam z góry;
   Sprawiedliwego wylejcie, chmury.
   Pociesz się, ludu, pociesz w swej niedoli,
   Już się przybliża kres twojej niewoli
5. Niebiosa, rosę spuście nam z góry;
   Sprawiedliwego wylejcie, chmury.
   Roztwórz się ziemio, i z łona twojego,
   Wydaj nam, wydaj już Zbawcę naszego.